مرکز تاریخ

معماری اصلی یک مرکز داده، اتصال سرورهای یک کابینت به سوئیچ‌های سطح پایین و سوئیچ‌های سطح پایین به سوئیچ‌های لایه بالایی است. مراکز داده اولیه معماری سه لایه سنتی دسترسی-تجمع-هسته را اتخاذ کردند که از شبکه مخابراتی با ساختار دسترسی مترو - ستون فقرات الگوبرداری شده بود. این ساختار شبکه سه لایه برای انتقال بین سرورها و دستگاه های خارجی (شمال به جنوب) بسیار مناسب است و اطلاعات از خارج از مرکز داده به مرکز منتقل می شود.

از آنجایی که تقاضا برای محاسبات ابری و کلان داده منجر به افزایش جریان داده بین سرورها می شود (شرق-غرب)، بازار شروع به نمایان شدن یک معماری خط الراس دو لایه ای کرده است که در آن لایه همگرایی و لایه هسته با هم ترکیب می شوند. در این توپولوژی، شبکه از سه لایه به دو لایه مسطح می شود و تمام سوئیچ های تیغه ای به هر سوئیچ ریج متصل می شوند، به طوری که انتقال داده بین هر سرور و سرور دیگر تنها باید از طریق یک سوئیچ تیغه ای و یک سوئیچ ریج انجام شود و کاهش می یابد. نیاز به دستگاه ها برای یافتن یا منتظر ماندن اتصالات، کاهش تأخیر و کاهش تنگناها. کارایی انتقال داده را تا حد زیادی بهبود می بخشد و برنامه خوشه محاسباتی با کارایی بالا را برآورده می کند.